Atrybuty sędziego

Gwizdek i stoper

Jeden z moich mentorów powiedział mi kiedyś: "Pamiętaj, że dobry sędzia może być nawet niemy. Trzymasz w swoich rękach najpotężniejsze narzędzie komunikacji na boisku. Używaj gwizdka w taki sposób, abyś nic już dopowiadać nie musiał." Na początku swojej przygody z sędziowaniem, nie mogłem w pełni pojąć mądrości tych słów. Wydawało mi się, że dmuchnąć w gwizdek potrafi każdy. Tak jednak nie jest. Dziś wiem, iż aby nauczyć się dobrze operować gwizdkiem, potrzebne będzie mi kolejne kilkadziesiąt, a kto wie czy nie kilkaset spotkań. Jak zwykle diabeł tkwi w szczegółach. Przede wszystkim należy wystrzegać się monotonności. Tonacja jest sprawą absolutnie priorytetową. Inaczej bowiem powinno się odgwizdać przypadkowe kopnięcie, a inaczej brutalny, rażący faul. Kiedy piłka wyjdzie na aut, winno się to sygnalizować podwójnym, bardzo szybkim gwizdnięciem. Paradoksalnie, ten mały przedmiot, sprawia mi obecnie największe trudności. Jeżeli zaś chodzi o stoper, nie ma się tu specjalnie nad czym rozwodzić. Służy do kontrolowania czasu gry. W wyższych klasach rozgrywkowych sędziowie noszą stopery na prawej i lewej ręce, ufając zasadzie "przezorny zawsze ubezpieczony". Bo przecież zawsze coś może nawalić.

Żółta i czerwona kartka 

To chyba najbardziej rozpoznawalne atrybuty sędziego. W fachowym slangu to kary indywidualne. Oczywiście zasady ich przyznawania są ściśle określone przez przepisy gry w piłkę nożną wydawanych przez FIFA. Żółtą kartkę przyznaje się przeważnie za faul nierozważny, przewinienie taktyczne, opóźnianie wznowienia gry, symulowanie. Jednym słowem za wszystko co już ze sportowym zachowaniem ma niewiele wspólnego, a jeszcze nie jest wybitnie rażące. Za popełnienie brutalnego, rażącego faulu, zawodnik musi zostać ukarany kartką czerwoną. 

Ja osobiście staram się być powściągliwy jeżeli chodzi o przyznawanie kar indywidualnych. "Dobry wujek", który daje ostatnią szansę. Od jednego z obserwatorów usłyszałem, że to kiedyś mnie zgubi. Chyba mam zbyt miękkie serce.

Chorągiewka sędziego asystenta 

Atrybutem wyróżniającym sędziów asystentów jest chorągiewka. Asystenci zawsze jako swój priorytet wyznaczają sobie pilnowanie linii spalonego. Kiedy zawodnik drużyny atakującej w momencie zagrania piłki przez współpartnera, znajdzie się bliżej linii końcowej niż przedostatni zawodnik drużyny broniącej, wtedy sędzia asystent podnosi chorągiewkę i w zależności, w której części pola gry miał miejsce spalony, wskazuje jego miejsce. Chorągiewka służy również do sygnalizacji autów. Podczas poruszania się po boisku sędzia asystent powinien chorągiewkę w tej dłoni, która zwrócona jest akurat w stronę arbitra głównego.